Wyrok SN z dnia 19 sierpnia 1999 r. sygn. I PKN 189/99

Nagroda jubileuszowa jest wymagalna niezwłocznie po nabyciu prawa do niej i od tej chwili należą się odsetki, choćby pracownik później wykazał okoliczności stanowiące przesłanki uprawniające do nagrody, a pracodawcy nie można było przypisać winy w opóźnieniu (art. 481 § 1 KC w związku z art. 300 KP i § 7 ust. 2 zarządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 23 grudnia 1998 r. w sprawie ustalenia okresów pracy i innych okresów uprawniających do nagrody jubileuszowej oraz zasad jej obliczania i wypłacania, M.P. Nr 44, poz. 358).

Przewodniczący: SSN Jerzy Kwaśniewski

Sędziowie: SN Józef Iwulski (sprawozdawca), NSA Bogusław Gruszczyński

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 19 sierpnia 1999 r. sprawy z powództwa Mirosława O. przeciwko Stoczni S. S.A. w S. o zapłatę nagrody jubileuszowej, na skutek kasacji strony pozwanej od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Szczecinie z dnia 2 grudnia 1998 r. [...]

oddalił kasację.

Uzasadnienie

Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Szczecinie wyrokiem z dnia 30 czerwca 1998 r. [...] zasądził od pozwanej Stoczni S. S.A. w S. na rzecz powoda Mirosława O. kwotę 9 624,42 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 4 sierpnia 1996 r., tytułem nagrody jubileuszowej za 40 lat pracy. Sąd Rejonowy ustalił, że powód był zatrudniony w pozwanej Stoczni od 3 sierpnia 1956 r. do 30 września 1989 r., ostatnio na stanowisku kierownika zespołu modelarni w biurze projektowo-konstrukcyjnym. W1989 r. w związku z trudną sytuacją finansową pozwanej powstał program przekształcenia biura projektowego w spółkę z 50% udziałem pracowników. Pracowników zapewniono, że ci, którzy przejdą do Spółki, a następnie powrócą do Stoczni, zachowają ciągłość wszelkich uprawnień. Aktem notarialnym z 5 lipca 1989 r. zawarto umowę Spółki z o.o. „D.”, która rozpoczęła działalność 1 października 1989 r. Pracownicy biura projektowego Stoczni przeszli do pracy w Spółce na zasadzie porozumienia stron -zakładów. Dotyczyło to też powoda. W listopadzie 1991 r. w pozwanej Stoczni zaczęto tworzyć biuro projektowe. Od stycznia 1992 r. rozpoczęto nabór pracowników do tego biura. Pracownicy mieli przechodzić do pracy w Stoczni za porozumieniem stron - zakładów. W czerwcu 1992 r. w ten sposób przeszło do pracy w Stoczni ze Spółki „D.” 180 pracowników. Pozostała część pracowników Spółki przechodziła do pracy w Stoczni składając indywidualne podania. Powód nie przeszedł wówczas do pracy w Stoczni, gdyż kończył wykonywanie pracy za granicą. W dniu 13 października 1992 r. powód chciał podjąć pracę w Stoczni. Wówczas jednak do tego nie doszło. 15 listopada 1993 r. powód złożył u strony pozwanej podanie o przyjęcie do pracy za porozumieniem zakładów z zaliczeniem ciągłości pracy od 1956 r. Podanie to zaopiniował pozytywnie kierownik Pracowni Siłowni Okrętowych strony pozwanej. 29 listopada 1993 r. powód zwrócił się do dyrektora Spółki „D.” o wyrażenie zgody na przejście do pracy w Stoczni z dniem 10 grudnia 1993 r. za porozumieniem stron. Dyrektor Spółki wyraził zgodę na rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron. Na karcie zwolnienia podano jako jego podstawę „porozumienie przedsiębiorstw”. W dniu 10 grudnia 1993 r. strony zawarły umowę o pracę.