Wyrok SN z dnia 1 lipca 1999 r. sygn. I PKN 129/99

Pracownika obciąża udowodnienie (art. 6 KC) występowania szczególnych (nadzwyczajnych), prawnie doniosłych okoliczności, sprzeciwiających się rozwiązaniu z nim stosunku pracy na podstawie art. 94 ust. 2 w związku z art. 88 ust. 2 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz.U. Nr 65, poz. 385 ze zm.).

Przewodniczący: SSN Józef lwulski (sprawozdawca)

Sędziowie SN: Zbigniew Myszka, Walerian Sanetra.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 1 lipca 1999 r. sprawy z powództwa Edwarda K. przeciwko Uniwersytetowi [...] w L. o przywrócenie do pracy, na skutek kasacji powoda od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Lublinie z dnia 1 grudnia 1998 r. [...]

oddalił kasację i zasądził od powoda na rzecz strony pozwanej koszty postępowania kasacyjnego w kwocie 100 zł (sto złotych).

Uzasadnienie

Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Lublinie wyrokiem z dnia 30 marca 1998 r. [...] przywrócił powoda Edwarda K. do pracy w Uniwersytecie [...] w L. Sąd Rejonowy ustalił, że powód był zatrudniony od 1 lutego 1959 r. na stanowisku asystenta, a od 15 grudnia 1971 r. na stanowisku adiunkta na podstawie umowy o pracę. Z dniem 1 października 1982 r. łącząca strony umowa o pracę przekształciła się w stosunek pracy z mianowania na czas określony 5 lat, do 30 września 1987 r. W dniu 1 października 1987 r. powoda ponownie mianowano na stanowisko adiunkta w Zakładzie Fizyki Jądrowej na czas określony do 30 września 1990 r. Pismem z 3 listopada 1988 r. poinformowano powoda, że niewszczęcie przewodu habilitacyjnego do 30 września 1990 r. spowoduje, że nie będzie możliwe przedłużenie zatrudnienia. W dniu 28 marca 1990 r. stosunek pracy powoda przedłużono na 1 rok, do 30 września1991 r. Po wejściu w życie ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz.U. Nr 65, poz. 385 ze zm.) łączący strony stosunek pracy przekształcił się od 27 września 1990 r. w stosunek pracy z mianowania na czas nie określony. Pismem z 1 grudnia 1990 r. powód został poinformowany, że okres zatrudnienia na stanowisku adiunkta nie może przekroczyć 9 lat i do 31 sierpnia 1993 r. powinien uzyskać stopień naukowy doktora habilitowanego. Na wniosek dyrektora Instytutu Fizyki z 21 grudnia 1993 r. przedłużono powodowi zatrudnienie na stanowisku adiunkta nie posiadającego stopnia doktora habilitowanego o 3 lata, do 30 września 1997 r. W styczniu 1997 r. komisja rektorska do spraw okresowej oceny adiunktów negatywnie oceniła powoda. Rektor, po rozpatrzeniu odwołania powoda, podtrzymał decyzję o rozwiązaniu stosunku pracy. W dniu 5 czerwca 1997 r. powód otrzymał wypowiedzenie stosunku pracy z dniem 30 czerwca 1997 r., w którym jako przyczynę wskazano nieuzyskanie stopnia doktora habilitowanego w ustawowym terminie. Powód był dobrym pracownikiem. Przełożeni nie mieli zastrzeżeń do jego pracy. Był zaangażowany w pracę dydaktyczną. Pracy naukowej poświęcał się w mniejszym stopniu. Wciągu ostatnich 4 lat opublikował 3 prace naukowe. Powód nie podjął formalnych starań o rozpoczęcie przewodu habilitacyjnego. Po rozwiązaniu stosunku pracy przeszedł na wcześniejszą emeryturę. Odmówił podjęcia pracy w na podstawie umowy o pracę na czas określony 2 lat na stanowisku adiunkta.