Wyrok SN z dnia 8 grudnia 1998 r. sygn. II UKN 360/98

Zarzut kasacji naruszenia art. 286 KPC jest uzasadniony, jeżeli sąd nie wezwał biegłych lekarzy sądowych do złożenia ustnie wyjaśnień do opinii wydanej na piśmie, a stronie nie doręczono jej odpisu, uniemożliwiając zgłoszenie zastrzeżeń, przy czym opinia budziła uzasadnione wątpliwości.

Przewodniczący: SSN Teresa Romer (sprawozdawca)

Sędziowie SN: Zbigniew Myszka, Jadwiga Skibińska-Adamowicz

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 8 grudnia 1998 r. sprawy z wniosku Krystyny R.-S. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych-Oddziałowi w P. o dodatek pielęgnacyjny, na skutek kasacji wnioskodawczyni od wyroku Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 27 lutego 1998 r. [...]

uchylił zaskarżony wyrok oraz poprzedzający go wyrok Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Przemyślu z dnia 16 grudnia 1997 r. [...] i sprawę przekazał temu Sądowi do ponownego rozpoznania.

Uzasadnienie

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie wyrokiem z dnia 27 lutego 1998 r. oddalił apelację Krystyny R.-S. od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Przemyślu z dnia 16 grudnia 1997 r., którym Sąd ten oddalił odwołanie Krystyny R.-S. od decyzji organu rentowego z dnia 9 czerwca 1997 r., którą odmówiono wnioskodawczyni dodatku pielęgnacyjnego. Sąd Apelacyjny oddalając apelację podzielił ustalenia Sądu Wojewódzkiego dokonane na podstawie opinii biegłych lekarzy sądowych. Biegli ustalili, że wnioskodawczyni jest całkowicie niezdolna do wykonywania jakiejkolwiek pracy (inwalidztwo II grupy), ale nie stwierdzili u niej niezdolności do samodzielnej egzystencji (I grupa inwalidów). Zdaniem Sądu Apelacyjnego, zawarte w apelacji zarzuty sprowadzały się do kwestionowania opinii biegłych lekarzy sądowych i były nieuzasadnioną polemiką z tą opinią oraz prawidłową jej oceną jako decydującego dowodu w sprawie - dokonaną przez Sąd pierwszej instancji.