Postanowienie SN z dnia 29 maja 1998 r., sygn. II CKN 741/97

1. Roszczenia, których podstawę materialnoprawną stanowi art. 10 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. 1991 r. Nr 34, poz. 149 z późn. zm.), uzyskują przymiot wymagalności w dniu uprawomocnienia się orzeczenia stwierdzającego nieważność.

2. Zdarzenie w postaci „zatrzymania w toku postępowania przedmiotów”, o którym stanowi art. 10 cyt. ustawy, może być wykazywane wszelkimi środkami dowodowymi przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa Kazimierza P. przeciwko Skarbowi Państwa – Ministerstwu Spraw Wewnętrznych o odszkodowanie na skutek kasacji powoda od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Tarnowie z dnia 3 czerwca 1997 r. I Ca 60/96 – postanowił uchylić postanowienie zawarte w zaskarżonym wyroku i przekazać sprawę Sądowi Wojewódzkiemu w Tarnowie do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Kazimierz P. w pozwie skierowanym przeciwko Skarbowi Państwa – Ministrowi Spraw Wewnętrznych w Warszawie wnosił o zasądzenie – na podstawie przepisów ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. 1991 r. Nr 34, poz. 149 z późn. zm.) – kwoty 17.828 zł stanowiącej równowartość przedmiotów szczegółowo wymienionych w pozwie, a nadto żądał zwrotu na jego rzecz szabli typu „Karabella” oraz pistoletu typu „parabellum”.