Wyrok SN z dnia 15 stycznia 1998 r., sygn. III CKN 322/97

Znak legitymacyjny nie określający imiennie osoby uprawnionej stwierdza obowiązek świadczenia z tym skutkiem, że jakkolwiek dłużnik (wystawca znaku) może domagać się od okaziciela znaku dodatkowych dowodów potwierdzających dochodzone roszczenie, to jednak czynić tego nie musi; wolno mu bowiem spełnić świadczenie do rąk okaziciela znaku; przez świadczenie zaś na rzecz okaziciela zwalnia się z długu, choćby okaziciel nie był w rzeczywistości wierzycielem – chyba, że działał w złej wierze (art. 921¹⁵ w związku z art. 921⁷ kc).

Nie jest tego rodzaju znakiem kwit, który prowadzący strzeżony parking włożył za wycieraczkę szyby samochodu, wpisując w nim godzinę wjazdu samochodu.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 7 stycznia 1998 r. na rozprawie sprawy z powództwa Mieczysława W. przeciwko Mirosławowi B. o zapłatę na skutek kasacji pozwanego od wyroku Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 24 kwietnia 1997 r. I ACa 82/97 – oddalił kasację i zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4.098 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Mieczysław W. pozwał Mirosława B. o zapłatę 250.801.564 starych zł tytułem naprawienia szkody wynikłej z niewywiązania się z umowy przechowania samochodu.