Uchwała SN z dnia 3 listopada 1997 r., sygn. III ZP 38/97

Sąd Najwyższy, z udziałem prokuratora Prokuratury Krajowej w sprawie z powództwa Jadwigi S. przeciwko Funduszowi Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych reprezentowanemu przez Dyrektora Wojewódzkiego Urzędu Pracy w B. o zapłatę, po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym zagadnienia prawnego przekazanego przez Sąd Wojewódzki – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Bydgoszczy postanowieniem z dnia 25 czerwca 1997 r. (...) do rozstrzygnięcia w trybie art. 390 § 1 kpc:

„1. Czy terminy przewidziane w art. 7 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 grudnia 1993 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz.U. 1994 r. Nr 1, poz. 1 ze zm.) są terminami prawa materialnego, których niezachowanie powoduje wygaśnięcie roszczeń o wypłatę nie zaspokojonych świadczeń pracowniczych?

2. W razie pozytywnej odpowiedzi na pytanie 1 – czy sąd pracy rozpoznający spór powstały w związku z odmową wypłaty świadczenia pracowniczego ze środków Funduszu może (na jakiej podstawie) nie uwzględniać upływu terminu, o którym mowa w pkt 1?”

podjął następującą uchwałę:

Terminy przewidziane w art. 7 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 grudnia 1993 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz.U. 1994 r. Nr 1, poz. 1 ze zm.) podlegają przywróceniu na podstawie odpowiednio stosowanego art. 58 kpa.

Uzasadnienie

Przedstawione Sądowi Najwyższemu przez Sąd Wojewódzki – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych postanowieniem z dnia 25 czerwca 1997 r. (...) zagadnienie prawne wyłoniło się na tle następująco stanu faktycznego:

Powódka Jadwiga S. we wrześniu 1996 r. złożyła Dyrektorowi Wojewódzkiego Urzędu Pracy w B. wniosek o wypłatę z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych wynagrodzenia za pracę za listopad oraz grudzień 1995 r. (w łącznej kwocie 936,50 zł) i odprawy pieniężnej przysługującej pracownikowi, z którym rozwiązano stosunek pracy z przyczyn dotyczących pracodawcy (w kwocie 1.276,80 zł), jako należności pracowniczych nie wypłaconych jej przez Przedsiębiorstwo Zagraniczne w Polsce „C.” Spółka z o.o. w B. Umowa o pracę łącząca powódkę z tą Spółką została rozwiązana w drodze porozumienia stron na skutek (według stwierdzenia w świadectwie pracy) „upadłości zakładu”. Wniosek powódki sporządzony został z powołaniem się na art. 2 ustawy z dnia 28 czerwca 1995 r. o zmianie ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz.U. 1995 r. Nr 87, poz. 435) oraz na prawomocne wyroki sądowe zasądzające na rzecz powódki od Spółki „C.” dochodzone należności oraz postanowienie komornicze o umorzeniu egzekucji tych należności wobec jej bezskuteczności. Pismem z dnia 14 października 1996 r. Dyrektor Wojewódzkiego Urzędu Pracy odmówił powódce wypłaty świadczeń stwierdzając, że były pracodawca powódki Przedsiębiorstwo Zagraniczne „C.” Spółka z o.o. w B. nie zostało rozwiązane ani postawione w stan likwidacji czy też upadłości, a więc nie zachodzi niewypłacalność pracodawcy w rozumieniu art. 3 ustawy z dnia 29 grudnia 1993 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz.U. 1994 r. Nr 1, poz. 1 ze zm.).