Postanowienie SN z dnia 7 stycznia 1997 r., sygn. I CZ 22/96

Sąd drugiej instancji odrzucił kasację - bez wzywania strony do usunięcia jej braków - także wówczas, gdy stopień ogólności uzasadnienia przytoczonych w skardze kasacyjnej podstaw pomija dokonane ustalenia faktyczne oraz istotę rozpoznawanej sprawy i nie pozwala na zbadanie prawdziwości tych podstaw i dokonanie merytorycznej oceny zasadności złożonej kasacji (art. 393⁵ k.p.c.).

Przewodniczący: sędzia SN G. Bieniek. Sędziowie: SN T. Żyznowski (sprawozdawca), SA A. Górski.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 7 stycznia 1997 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa Sary P. przeciwko Skarbowi Państwa - Zespołowi Opieki Zdrowotnej w K. o odszkodowanie i rentę, na skutek zażalenia powódki na postanowienie Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 14 listopada 1996 r. sygn. akt (...)

postanowił oddalić zażalenie.

Uzasadnienie

Grażyna P. - matka małoletniej Sary P. - żądała zasądzenia od pozwanego Skarbu Państwa (Zespół Opieki Zdrowotnej w K.) odszkodowania w wysokości 20 000 zł i renty po 250 zł miesięcznie. Twierdziła, że po przyjęciu jej dnia 21 lipca 1994 r. na Oddział Położniczy w Szpitalu w K. personel tego Oddziału nie roztoczył nad nią należytej opieki. W wyniku tego doszło do uszkodzenia splotu ramiennego u Sary P., urodzonej dnia 21 lipca 1994 r. w tym szpitalu.