Wyrok SN z dnia 17 kwietnia 1996 r. sygn. II UR 5/96

Sąd Najwyższy nie rozpoznaje merytorycznie zagadnienia prawnego przedstawionego w trybie art. 391 KPC, jeżeli nie zostało ono sformułowane w oparciu o okoliczności nie mieszczące się w stanie faktycznym sprawy.

Przewodniczący SSN: Teresa Romer (sprawozdawca)

Sędziowie SN: Kazimierz Jaśkowski, Walerian Sanetra

Sąd Najwyższy, przy udziale prokuratora Stefana Trautsolta, po rozpoznaniu w dniu 17 kwietnia 1996 r. sprawy z wniosku Barbary B. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych-Oddział w R. o emeryturę, na skutek rewizji pozwanego ZUS od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Rzeszowie z dnia 11 grudnia 1995 r. [...]

uchylił zaskarżony wyrok oraz decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych-Oddział w R. z dnia 26 października 1995 r. [...] i sprawę przekazał temu Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych do ponownego rozpoznania.

Uzasadnienie

Barbara B., która od 1 czerwca 1982 r. pobiera emeryturę, wystąpiła do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych-Oddział w R. z wnioskiem o waloryzację pobieranego świadczenia za miesiąc marzec 1992 r.

Wniosek zgłosiła 25 października 1995 r. Powołała się w nim na orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z 19 października 1993 r., K 14/92 oraz na obwieszczenie Prezesa Trybunału Konstytucyjnego z 1 czerwca 1994 r. o utracie mocy obowiązującej art. 7 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o zmianie niektórych ustaw dotyczących zatrudnienia oraz zaopatrzenia emerytalnego (Dz. U. Nr 69, poz. 306).