Uchwała SN z dnia 18 kwietnia 1996 r. sygn. II UZP 23/95

Przewodniczący Prezes SSN: Jan Wasilewski

Sędziowie SN: Maria Mańkowska, Andrzej Kijowski, Jerzy Kuźniar (współsprawozdawca), Teresa Romer (sprawozdawca), Stefania Szymańska, Maria Tyszel

Sąd Najwyższy, z udziałem prokuratora Witolda Bryndy, po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 18 kwietnia 1996 r. wniosku Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego skierowanego do rozpoznania przez skład siedmiu sędziów Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego o podjęcie uchwały zawierającej odpowiedź na następujące pytanie prawne:

„Czy zatrudniony rencista lub emeryt może po rozwiązaniu z nim umowy o pracę nabyć prawo do zasiłku chorobowego na podstawie art. 6 ustawy z dnia 17 grudnia 1974 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa ?”

podjął następującą uchwałę:

Emeryt lub rencista, który podjął zatrudnienie, ma - po jego ustaniu - prawo do zasiłku chorobowego w sytuacjach określonych w art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1974 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (jednolity tekst: Dz. U. 1983 r., Nr 30, poz. 143 ze zm.) chyba, że podjął inną działalność zarobkową lub rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło po wyczerpaniu prawa do takiego zasiłku.

Uzasadnienie

Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego zwrócił się na podstawie art. 13 pkt 3 w zw. z art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 20 września 1984 r. o Sądzie Najwyższym (jednolity tekst: Dz. U. 1994 r., Nr 13, poz. 48 ze zm.) o wyjaśnienie przytoczonej w sentencji uchwały kwestii budzącej wątpliwości co do właściwej praktyki organów rentowych.

W uzasadnieniu przedstawionego zagadnienia podano, że art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1974 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (jednolity tekst: Dz. U. 1983 r., Nr 30, poz. 143 ze zm.), zwanej dalej ustawą o zasiłkach, przyznaje na zasadach w nim określonych prawo do zasiłku chorobowego także osobie, która stała się niezdolną do pracy po ustaniu zatrudnienia.