Wyrok SN z dnia 4 października 1996 r. sygn. III ARN 51/96

Wicekuratorowi oświaty, jako terenowemu organowi rządowej administracji specjalnej do spraw oświaty, nie przysługuje skarga do sądu administracyjnego na ostateczną decyzję odwołującą go ze stanowiska.

Przewodniczący SSN: Jerzy Kwaśniewski

Sędziowie SN: Adam Józefowicz (sprawozdawca), Janusz Łętowski, Andrzej Wróbel i NSA: Jerzy Sulimierski

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 4 października 1996 r. sprawy ze skargi Zbigniewa B. na decyzję Ministra Edukacji Narodowej z dnia 19 sierpnia 1995 r. [...] w przedmiocie rozwiązania stosunku pracy z wicekuratorem oświaty, na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Pracy i Polityki Socjalnej [...] od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego-Ośrodek Zamiejscowy we Wrocławiu z dnia 21 grudnia 1995 r. [...]

uchylił zaskarżony wyrok i odrzucił skargę

Uzasadnienie

Minister Edukacji Narodowej pismem z dnia 19 sierpnia 1995 r. [...] odwołał z dniem 31 sierpnia 1995 r. mgr. Zbigniewa B. ze stanowiska Wicekuratora Oświaty w O. z jednoczesnym stwierdzeniem, że rozwiązanie stosunku pracy nastąpi z dniem 30 listopada 1995 r. W piśmie tym Minister wskazał jako podstawę odwołania przepis art. 30 ust. 4 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. Nr 95, poz. 425 ze zm.) oraz art. 70 § 1 i 2 kodeksu pracy. Z akt sprawy wynika, że odwołanie Zbigniewa B. nastąpiło na skutek wniosku Kuratora Oświaty w O. z dnia 24 lipca 1995 r., skierowanego do Ministra Edukacji Narodowej. W uzasadnieniu tego wniosku Kurator Oświaty ocenił jako niedostateczne wykonywanie obowiązków przez Zbigniewa B. w zakresie koordynacji, skuteczności i bieżącej kontroli funkcjonowania nadzoru pedagogicznego, sprawowanego przez merytoryczne wydziały Kuratorium Oświaty w O. Powołał się nadto na wyniki kontroli przeprowadzonych w Kuratorium Oświaty przez MEN, NIK i Sejmik Samorządowy.