Wyrok SN z dnia 13 października 1995 r., sygn. II KRN 125/95

Motywy, którymi kierował się ustawodawca, łagodniej traktując sprawcę czynu przewidzianego w art. 228 k.k., z reguły będą uzasadniać przyjęcie, że gdy czyn ten równocześnie wyczerpuje znamiona oszustwa, to zachodzi wówczas wypadek mniejszej wagi z § 2 art. 205 k.k.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy Jana K., skazanego z art. 228 k.k., z powodu rewizji nadzwyczajnej wniesionej przez Prokuratora Generalnego na niekorzyść Jana K. od wyroku Sądu Wojewódzkiego w S. z dnia 22 marca 1994 r. oraz wyroku Sądu Apelacyjnego w B. z dnia 9 lutego 1995 r. –

1) zmienił zaskarżone wyroki w ten sposób, że:

a) korygując opis i kwalifikację czynu uznał oskarżonego Jana K. za winnego tego, że w dniu 25 listopada 1993 r. w W., w sklepie Krystyny R. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, puścił w obieg podrobiony banknot o nominale 100.000 zł, który otrzymał jako prawdziwy, przez to, że wprowadzając ekspedienta w błąd chciał go doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, a to sprzedania za ten banknot 1/2 litra wódki, lecz zamierzonego skutku nie osiągnął, co kwalifikuje jako wypadek mniejszej wagi (...);