Wyrok SN z dnia 8 listopada 1994 r., sygn. III KRN 157/94

Opinia biegłego z zakresu ruchu drogowego powinna przede wszystkim przedstawiać – z uwzględnieniem wszelkich wynikających z materiału dowodowego sprawy wariantów, a więc zarówno przy założeniu prawdziwości zeznań pokrzywdzonej, jak i przy założeniu prawdziwości wyjaśnień oskarżonego – tzw. „rozliczenie czasowo-przestrzenne” wypadku, tj. powinna wskazywać, jak przy każdym z wariantów przedstawiał się czas pozostający w dyspozycji kierowcy do wykonania tzn. manewru obronnego i czy – przy należytej obserwacji jezdni i przy uwzględnieniu tzw. reakcji psychomotorycznej – czas ten wystarczał do zapobieżenia wypadkowi. Wybór tego wariantu dowodowego, według którego ocenione zostanie zawinienie (lub jego brak) oskarżonego czy też ewentualne zawinienie albo przyczynienie (lub jego brak) innych osób – należy do sądu, który decyzję swą ma obowiązek uzasadnić w granicach chronionych treścią przepisu art. 4 § 1 k.p.k.