Uchwała Składu 7 Sędziów SN z dnia 24 lutego 1994 r., sygn. I PZP 57/93

Sąd Najwyższy przy udziale prokuratora po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym wniosku Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” skierowanego przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego do rozpoznania przez skład siedmiu sędziów Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego o podjęcie uchwały zawierającej odpowiedź na następujące zagadnienie prawne:

„Czy porozumienie co do wcześniejszego terminu rozwiązania umowy o pracę w trybie art. 36 § 6 kodeksu pracy pozbawia pracownika możliwości dochodzenia roszczeń określonych w art. 45 k.p. z tytułu wadliwości wypowiedzenia dokonanego przez pracodawcę?”

podjął następującą uchwałę:

W wypadku wypowiedzenia umowy o pracę przez pracodawcę, ustalenie przez strony wcześniejszego terminu rozwiązania umowy o pracę (art. 36 § 6 kodeksu pracy) nie pozbawia pracownika roszczeń wynikających z art. 45 kodeksu pracy.

Uzasadnienie

Rozważając zagadnienie prawne przedstawione we wniosku Komisji Krajowej Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” z 17.XI.1993 r., Sąd Najwyższy w obecnym składzie uważa za konieczne wyodrębnienie dwóch kompleksów wchodzącej w rachubę problematyki, tj. 1) prawnoprocesowej i 2) prawnomaterialnej.

1. Zawarty tu zwrot problematyka „prawnoprocesowa” użyty został w szczególnej konwencji językowej. W istocie rzeczy chodzi o rozważenie, czy wniosek o podjęcie przez Sąd Najwyższy uchwały mającej na celu wyjaśnienie przepisów prawnych budzących wątpliwości w praktyce lub których stosowanie wywołało rozbieżność w orzecznictwie odpowiada wymaganiom określonym w art. 13 ust. 3 ustawy z 20.IX.1984 r. o Sądzie Najwyższym (j.t. Dz.U. z 1994 r., nr 13, poz. 48) w dwojakim aspekcie: a) czy pochodzi od podmiotu uprawnionego do składania takich wniosków, b) czy spełnia przesłanki uzasadniające podjęcie uchwały określone w powołanym już przepisie prawa.