Uchwała SN z dnia 30 maja 1994 r., sygn. III CZP 71/94

Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa Andrzeja G. przeciwko Powszechnemu Zakładowi Ubezpieczeń S.A. Inspektorat w M. o zapłatę po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym zagadnienia prawnego przekazanego przez Sąd Wojewódzki w Kielcach postanowieniem z dnia 6 kwietnia 1994 r. II Cr 286/94 do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 k.p.c.:

„Czy ubezpieczający budynek na podstawie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 21 grudnia 1990 r. w sprawie ogólnych warunków ubezpieczenia obowiązkowego budynków wchodzących w skład gospodarstwa rolnego od ognia i innych zdarzeń losowych (Dz.U. nr 92, poz. 546), któremu spłonęła stodoła przed wydaniem zarządzenia nr 17/92 Prezesa Zarządu Powszechnego Zakładu Ubezpieczeń S.A. w sprawie aktualizacji cen zawartych w cennikach do szacowania wartości budynków i szkód w budynkach oraz który pobrał świadczenie ubezpieczeniowe według poprzedniego, mniej korzystnego cennika PZU i całkowicie odbudował spaloną stodołę przed upływem 12 miesięcy od dnia pożaru – traci roszczenie o wypłatę różnicy między wartością szkody ustaloną w ww. zarządzeniu nr 17/92 Prezesa PZU a jej wartością ustaloną zgodnie z poprzednim cennikiem, jeśli nie złożył ubezpieczycielowi rachunku wykonawcy lub kalkulacji zleceniowej, o których mowa w § 14 ust. 1 ww. rozporządzenia Ministra Finansów, lecz z powództwem o wypłatę tej różnicy wystąpił do sądu przed upływem dwunastu miesięcy od dnia powstania szkody?”