Uchwała SN z dnia 22 kwietnia 1994 r., sygn. III CZP 47/94

Sąd Najwyższy w sprawie z wniosku Aliny O. z udziałem Skarbu Państwa – Urzędu Rejonowego w Krakowie, Gminy Miasta Krakowa, Jana Cz., Barbary Cz., Sławomira T., Janiny B.-T., Tadeusza F., Krystyny G., Marka G., Dariusza G., Anny G., Józefa H., Andrzeja M. i Jolanty M. o wpis do księgi wieczystej po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym zagadnienia prawnego przekazanego przez Sąd Wojewódzki w Krakowie postanowieniem z dnia 17 lutego 1994 r. II Cr 1204/93 do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 k.p.c.:

„Czy zarządzenie tymczasowe sądu w trybie art. 730 k.p.c. i art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (Dz.U. nr 19, poz. 147, zmiana: Dz.U. z 1991 r., nr 22, poz. 92, nr 115, poz. 496) o wpisie ostrzeżenia w księdze wieczystej obejmującej nieruchomość zabudowaną domem mieszkalnym może być również podstawą takich samych wpisów w księgach wieczystych założonych dla lokali wyodrębnionych z tej nieruchomości?”

podjął następującą uchwałę:

Jeżeli zarządzeniem tymczasowym sąd zgodnie z wnioskiem zainteresowanej osoby nakazał wpisanie ostrzeżenia o toczącym się postępowaniu sądowym w księdze wieczystej, prowadzonej dla zabudowanej nieruchomości wspólnej, z której wprawdzie wyodrębniono część lokali mieszkalnych, lecz ostrzeżenie zostało skierowane tylko przeciwko właścicielowi gruntu, podczas gdy właścicielom lokali przysługują co do tego gruntu udziały w prawie wieczystego użytkowania, to orzeczenie takie nie może być podstawą do wpisów analogicznych ostrzeżeń w księgach wieczystych nieruchomości lokalowych.