Uchwała Składu 7 Sędziów SN z dnia 25 marca 1994 r., sygn. III CZP 182/93

Sąd Najwyższy przy udziale Prokuratora po rozpoznaniu wniosku Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego z dnia 14 grudnia 1993 r. Nr Kw. Pr. 4121/19/93/C skierowanego do rozstrzygnięcia następującego zagadnienia prawnego:

„Czy dla ważności umowy poręczenia, która została zawarta przez jednego z małżonków, jest konieczne potwierdzenie jej przez drugiego małżonka?”

podjął następującą uchwałę:

Do zawarcia umowy poręczenia przez jednego małżonka w czasie trwania wspólności ustawowej wymagana jest zgoda drugiego małżonka wówczas, gdy umowa ta jest czynnością przekraczającą zakres zwykłego zarządu majątkiem wspólnym.

Uzasadnienie

I. Przedstawione zagadnienie prawne dotyczy umowy poręczenia cywilnego (art. 876 k.c.) zawartej w czasie trwania wspólności ustawowej przez jednego z małżonków bez zgody drugiego małżonka. We wniosku o rozstrzygnięcie wątpliwości, czy dla ważności takiej umowy konieczne jest jej potwierdzenie przez drugiego małżonka, wskazuje się jako możliwy do obrony także taki pogląd, że umowa poręczenia nie jest w ogóle czynnością zarządu majątkiem wspólnym. W takim przypadku zarówno zgoda drugiego małżonka na zawarcie umowy poręczenia, jak również jej ewentualne późniejsze potwierdzenie były zbędne. Za poglądem, że umowa poręczenia nie jest czynnością zarządu majątkiem wspólnym, może przemawiać według autora wniosku to, że czynność prawna, jaką jest umowa poręczenia:

a) nie odnosi się do przedmiotu majątkowego wchodzącego w skład wspólności,

b) nie jest dyspozycją przedmiotem majątkowym,

c) nie rodzi bezpośrednich skutków w sferze majątku wspólnego małżonków.