Uchwała Składu 7 Sędziów SN z dnia 2 października 1993 r., sygn. WZP 1/93

1. Przewidziana w art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 21 maja 1963 r. o dyscyplinie wojskowej oraz o odpowiedzialości żołnierzy za przewinienia dyscyplinarne i za naruszenie honoru i godności żołnierskiej (j.t. Dz.U. z 1992 r., nr 5, poz. 17) kara zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych nie może być orzekana jako kara samoistna.

2. Karę tę w każdym wypadku wymierza się fakultatywnie, niezależnie od tego, czy na podstawie innych ustaw wymierzana byłaby obligatoryjnie.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu wniosku Prezesa Izby Wojskowej Sądu Najwyższego z dnia 14 kwietnia 1993 r. – skierowanego na podstawie art. 16 ust. 3 ustawy z dnia 20 września 1984 r. o Sądzie Najwyższym (j.t. Dz.U. z 1990 r., nr 26, poz. 153 z późn. zm.) przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego składowi siedmiu sędziów – o podjęcie uchwały mającej na celu wyjaśnienie budzącego wątpliwości art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 21 maja 1963 r. o dyscyplinie wojskowej oraz odpowiedzialności żołnierzy za przewinienia dyscyplinarne i za naruszenie honoru i godności żołnierskiej (j.t. Dz.U. z 1992 r., nr 5, poz. 17), a mianowicie:

a) Czy przewidziana w tym przepisie kara zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych jest karą samoistną, czy dodatkową, tzn. wymierzaną wyłącznie obok zasadniczej kary dyscyplinarnej?