Uchwała SN z dnia 16 września 1993 r., sygn. III CZP 125/93

Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa Andrzeja P. przeciwko Bogdanowi P. o ochronę posiadania po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym zagadnienia prawnego przekazanego przez Sąd Wojewódzki w Warszawie postanowieniem z dnia 18 maja 1993 r. V Cr 515/93 do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 k.p.c.:

„Czy roczny termin zawity przewidziany w art. 344 § 2 k.c., po upływie którego roszczenie o ochronę naruszonego posiadania (art. 344 § 1 k.c.) wygasa, ulega przerwaniu czy zawieszeniu z zastosowaniem per analogiam art. 121 pkt 1 k.c. w sytuacji, gdy roszczenia tego po upływie roku od naruszenia posiadania dochodzi po ukończeniu 18 lat osoba pozbawiona jako małoletnia posiadania lokalu mieszkalnego w czasie trwania władzy rodzicielskiej przez jednego z rodziców, z którym zamieszkiwała?”

podjął następującą uchwałę:

Przepis art. 121 pkt 1 k.c. nie ma zastosowania do biegu terminu zawitego, określonego w art. 344 § 2 k.c.

Uzasadnienie

Powód Andrzej P. domagał się w pozwie przywrócenia posiadania lokalu w domu położonym w W., przy ul. M. 24 m 1, twierdząc że w wieku 14 lat został z lokalu tego wyrzucony przez ojca Bogdana P., tudzież że z powództwem tym wystąpił dopiero po uzyskaniu pełnoletności, gdyż wcześniej nie mógł tego uczynić.