Uchwała SN z dnia 26 marca 1993 r., sygn. III CZP 14/93

Sąd Najwyższy w sprawie z wniosku Ireny i Tadeusza P. z udziałem Florentyny O., Przemysława O., Marcina O., Grzegorza O., Michała O., Mirosławy Cz., Anny O., Radosława O., Małgorzaty O., Skarbu Państwa – Urzędu Rejonowego w Poznaniu i Zarządu Miasta Poznania o stwierdzenie zasiedzenia po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym dnia 17 marca 1993 r. zagadnienia prawnego przekazanego przez Sąd Wojewódzki w Poznaniu postanowieniem z dnia 13 października 1992 r. II Cr 486/92 do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 k.p.c.:

„I. Czy w postępowaniu o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie dopuszczalne jest wbrew treści księgi wieczystej ustalenie, że właścicielem nieruchomości w okresie, w którym biec mogło zasiedzenie, nie był Skarb Państwa?

II. Czy w sytuacji przewidzianej w przepisie art. 10 ustawy z 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny (Dz.U. nr 55, poz. 321) zasiedzenie biegnie od chwili wejścia w życie tej ustawy również wówczas, gdy stan faktyczny uzasadniający zasiedzenie istniał jeszcze przed wejściem w życie przepisów wyłączających zasiedzenie nieruchomości, czy też zasiedzenie biegnie wówczas w okresie, w którym z mocy przepisów nie było wyłączone nabycie nieruchomości przez zasiedzenie, a następnie ponownie od dnia wejścia w życie cytowanej ustawy z 28 lipca 1990 r. i ulega skróceniu o czas, w którym stan wyłączający zasiedzenie istniał przed wejściem w życie ustawy, lecz nie więcej niż o połowę” ?