Uchwała SN z dnia 29 stycznia 1993 r., sygn. III CZP 175/92

Sąd Najwyższy w sprawie z wniosku Antoniego G. z udziałem Jadwigi K. o dział spadku po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym zagadnienia prawnego przekazanego przez Sąd Wojewódzki w Jeleniej Górze postanowieniem z dnia 3 grudnia 1992 r. II Cr 293/92 do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 k.p.c.:

„1. Czy do przekazania sprawy o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym sądowi prowadzącemu sprawę o dział spadku, na zasadzie art. 688 k.p.c. w zw. z art. 618 § 2 k.p.c., odnosi się również przepis art. 200 k.p.c. o związaniu postanowieniem o przekazaniu sprawy, czy też sąd „działowy” miał prawo zwrócić te akta celem dokonania koniecznych czynności sądowych (w tym wypadku uchylenia nieprawomocnego wyroku zaocznego i umorzenia postępowania)?

2. W przypadku uznania, że art. 200 k.p.c. ma zastosowanie, jaki winien być dalszy los nieprawomocnego wyroku zaocznego wydanego w sprawie o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym, który przed przekazaniem tej sprawy do sądu działowego nie został uchylony mimo złożenia sprzeciwu?”

podjął następującą uchwałę:

Przekazanie sprawy o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym sądowi rozpoznającemu sprawę o dział spadku jest dla tego sądu wiążące. Dotyczy to również sytuacji, gdy postanowienie o przekazaniu wydane zostało po wydaniu wyroku zaocznego, a przed rozpoznaniem sprzeciwu.