Uchwała Składu 7 Sędziów SN z dnia 6 maja 1992 r., sygn. I KZP 1/92

1. Duchownym w rozumieniu art. 47 art. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczpospolitej Polskiej (j.t. Dz.U. z 1992 r., nr 4, poz. 16) jest osoba należąca do Kościoła katolickiego lub innego Kościoła albo związku wyznaniowego, która wyróżnia się spośród ogółu wyznawców danej religii tym, że powołana została do stałego organizowania i sprawowania kultu religijnego.

2. Za duchownego w rozumieniu tego przepisu nie może więc być uznany każdy członek Towarzystwa Biblijnego i Traktatowego – Zarejestrowany Związek Wyznania Świadków Jehowy w Polsce – lecz tylko ten, który odpowiada kryteriom określonym w pkt 1.

Sąd Najwyższy w sprawie Andrzeja S., oskarżonego o przestępstwo określone w art. 240 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (j.t. Dz.U. z 1992 r., nr 4, poz. 16), po rozpoznaniu przekazanego na podstawie art. 390 § 1 k.p.k. przez Sąd Wojewódzki we Wrocławiu, postanowieniem z dnia 17 grudnia 1991 r., a przez skład zwykły Sądu Najwyższego na podstawie art. 390 § 2 k.p.k. składowi siedmiu sędziów (w tym trzech sędziów z Izby Wojskowej – § 27 ust. 2 regulaminu Sądu Najwyższego zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy: „Jak należy rozumieć zawarte w art. 46 a) poz. 1 i 2 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła katolickiego w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej pojęcie „duchownego”, a w szczególności, czy w świetle tegoż artykułu można uznać za duchownego także członka Zarejestrowanego Związku Wyznania Świadków Jehowy w Polsce?” – uchwalił udzielić odpowiedzi jak wyżej.