Uchwała SN z dnia 19 maja 1992 r., sygn. I PZP 26/92

Przewodniczący: sędzia SN T. Romer. Sędziowie SN: J. Kwaśniewski (sprawozdawca), W. Sanetra.

Sąd Najwyższy, z udziałem prokuratora I. Kaszczyszyn, w sprawie z powództwa Janusza G. przeciwko Federacji Niezależnych Samorządnych Związków Zawodowych Pracowników Budownictwa w W. o odszkodowanie z tytułu pozostawania bez pracy, po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym zagadnienia prawnego przekazanego przez Sąd Wojewódzki - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krakowie postanowieniem z dnia 14 listopada 1991 r. do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 k.p.c.:

Czy pracownikowi, który został bezpodstawnie odsunięty od wykonywania pracy w okresie wypowiedzenia i za ten okres otrzymał wynagrodzenie przewidziane w art. 81 k.p. przysługuje roszczenie o odszkodowanie za utraconą pozostałą część wynagrodzenia, jaką uzyskałby, gdyby pracę wykonywał (art. 415 k.c. w zw. z art. 300 k.p.)?

podjął następującą uchwałę:

Pracownikowi, któremu wskutek bezpodstawnego odsunięcia od wykonywania pracy w okresie wypowiedzenia umowy o pracę faktycznie skrócono ten okres, przysługuje wynagrodzenie na podstawie art. 49 k.p.