Uchwała składu 7 sędziów SN z dnia 9 lipca 1992 r., sygn. I PZP 36/92

Przewodniczący: sędzia SN: W. Masewicz. Sędziowie SN: J. Iwulski, M, Mańkowska, T. Rower (sprawozdawca), W. Sanetra (współsprawozdawca), S. Szymańska, M. Tyszel.

Sąd Najwyższy z udziałem prokuratora W. Bryndy, po rozpoznaniu wniosku Rzecznika Praw Obywatelskich, zgłoszonego na podstawie art. 16 ust. 3 ustawy z dnia 20 września 1984 r. o Sądzie Najwyższym i skierowanego przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego do rozpoznania przez skład siedmiu sędziów, o podjecie uchwały zawierającej odpowiedź na następujące pytanie prawne:

Czy okres - w czasie którego urzędnik państwowy otrzymuje wynagrodzenie na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych (Dz. U. Nr 31, poz. 214 ze zm.), a pracownik samorządowy na podstawie art. 10 ust. 3 ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o pracownikach samorządowych (Dz. U. Nr 21, poz. 124 ze zm.) - podlega wliczeniu do okresów pracy wymaganych do nabycia lub zachowania uprawnień pracowniczych oraz do okresów zatrudnienia w rozumieniu przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin?

podjął następującą uchwałę:

Okres - w czasie którego mianowany urzędnik państwowy otrzymuje wynagrodzenie na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych (Dz. U. Nr 31, poz. 214 ze zm.), a mianowany pracownik samorządowy na podstawie art. 10 ust. 3 ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o pracownikach samorządowych (Dz. U. Nr 21, poz. 124 ze zm.) - podlega zaliczeniu do okresów pracy wymaganych do nabycia lub zachowania uprawnień pracowniczych oraz do okresów zatrudnienia w rozumieniu przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin, jeżeli pracownik ten spełnia warunki do nabycia prawa do zasiłku dla bezrobotnych przewidziane w ustawie z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu (Dz. U. Nr 106, poz. 457 ze zm.).

Z uzasadnienia:

I.  W uzasadnieniu do przedstawionego zagadnienia prawnego Rzecznik Praw Obywatelskich zwrócił uwagę, że ani ustawa z dnia 16 września 1982 r. o urzędnikach państwowych, gwarantująca mianowanemu urzędnikowi państwowemu prawo do wynagrodzenia przez okres nie dłuższy niż 6 miesięcy miedzy ustaniem zatrudnienia w likwidowanym urzędzie a podjęciem nowego zatrudnienia, a także w razie rozwiązania stosunku pracy wskutek reorganizacji urzędu połączonej ze zmniejszeniem stanu zatrudnienia, ani też ustawa z dnia 22 marca 1990 r. o pracownikach samorządowych, gwarantująca mianowanym pracownikom samorządowym, zwolnionym z powodu likwidacji lub reorganizacji urzędu gminy lub innych jednostek samorządu terytorialnego, a także mianowanym pracownikom samorządowym, z którymi stosunek pracy ustał w trybie art. 33 ust. 1 tej ustawy, prawo do takiego wynagrodzenia - nie określają charakteru prawnego okresu, w którym pracownik otrzymuje je, ani też nie zawierają przepisów, które przewidywałyby, że okres ten podlega wliczeniu do okresów pracy wymaganych do nabycia lub zachowania uprawnień pracowniczych oraz do okresów zatrudnienia w rozumieniu przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin.