Uchwała SN z dnia 4 sierpnia 1992 r., sygn. III CZP 95/92

Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa Anny D. przeciwko Władysławowi i Helenie K. o eksmisję po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym zagadnienia prawnego przekazanego przez Sąd Wojewódzki w Gdańsku postanowieniem z dnia 10 kwietnia 1992 r. III Cr 1073/91 do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 k.p.c.:

„Czy po zniesieniu szczególnego trybu najmu właściciel lokalu mieszkalnego może na podstawie art. 140 k.c. i art. 222 § 1 k.c. żądać w drodze powództwa wydania mu całego lokalu zajmowanego przez najemcę, którego chroni przepis art. 45 ust. 1 w związku z art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. – Prawo lokalowe w sytuacji, gdy najemca może realnie zaspokoić swoje potrzeby mieszkaniowe w zwolnionym lokalu, stanowiącym jego własność i wyłączonym spod publicznej gospodarki lokalami, a nadto czy skorzystanie z takiej ochrony w opisanej sytuacji uzasadnia zarzut nadużycia prawa podmiotowego?”

podjął następującą uchwałę:

Po zniesieniu szczególnego trybu najmu lokali i budynków w żądanie właściciela domu wydania mu znajdującego się w tym domu lokalu mieszkalnego zajmowanego przez najemcę chronionego przepisem art. 45 ust. 1 w związku z art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. – Prawo lokalowe (Dz.U. z 1987 r., nr 30, poz. 165 ze zm.) podlega rozpoznaniu w drodze sądowej.

Powołanie się przez najemcę lokalu mieszkalnego na ochronę przewidzianą w art. 45 ust. 1 w związku z art. 69 ust. 1 prawa lokalowego w sytuacji, gdy ma on możliwość zaspokojenia swoich potrzeb mieszkaniowych w opróżnionym lokalu będącym jego własnością, może stanowić nadużycie prawa (art. 5 k.c.).