Uchwała SN z dnia 14 października 1992 r., sygn. III CZP 126/92

Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa Genowefy K. przeciwko Janowi i Annie małż. N. przy interwencji ubocznej Mariusza D. o zapłatę po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym zagadnienia prawnego przekazanego przez Sąd Wojewódzki w Poznaniu postanowieniem z dnia 4 września 1992 r. II Cz 233/92 do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 k.p.c.:

„Czy postanowienie Sądu nie dopuszczające interwencji ubocznej z urzędu w sytuacji, gdy brak interesu prawnego w sposób oczywisty wynika z samych twierdzeń zgłaszającego interwencję, podlega zaskarżeniu?”

podjął następującą uchwałę:

Na wydane z urzędu postanowienie nie dopuszczające interwenienta ubocznego do udziału w sprawie po stronie powodowej nie przysługuje zażalenie.