Uchwała Składu 7 Sędziów SN z dnia 21 marca 1991 r., sygn. III AZP 14/90

Sąd Najwyższy przy udziale Prokuratora w Ministerstwie Sprawiedliwości po rozpoznaniu wniosku Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego, skierowanego na podstawie art. 18 ust. 3 ustawy o Sądzie Najwyższym po rozpoznaniu składu siedmiu sędziów Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego o podjęcie uchwały zawierającej odpowiedź na następujące pytanie prawne:

„Czy art. 6 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. nr 45, poz. 207, zm. Dz.U. z 1989 r. nr 74, poz. 443 art. 5), ma zastosowanie do darowizn dokonanych przed I 1 sierpnia 1983 r. (tj. dniem wejścia w życie ww. ustawy), darowizn niezgłoszonych do opodatkowania przed tym terminem, potwierdzonych jedynie pismem w sytuacji gdy:

a) na gruncie poprzednio obowiązujących przepisów (przed 11 sierpnia 1983 r.) zdarzeniem powodującym powstanie zobowiązania podatkowego z tytułu dokonania takiej darowizny było samo dokonanie darowizny, a na gruncie przedmiotowego art. 6 ust. 4 zdarzeniem tym jest ujawnienie owej darowizny przed organami podatkowymi, oraz

b) zgodnie z art. 6 i 7 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych (Dz.U. nr 27, poz. 111 z późn. zm.) początkiem biegu – tu pięcioletniego – terminu przedawnienia dla ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego z tytułu dokonania takiej darowizny jest pierwszy dzień roku kalendarzowego następującego po dniu powstania zobowiązania podatkowego,