Uchwała SN z dnia 14 listopada 1991 r., sygn. III CZP 112/91

Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa Elżbiety P. działającej imieniem własnym oraz małol. powodów Krzysztofa P. i Anny P. przeciwko Krzysztofowi W. i Państwowemu Zakładowi Ubezpieczeń – Inspektorat w J. o zapłatę po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym zagadnienia prawnego przekazanego przez Sąd Wojewódzki w Przemyślu postanowieniem z dnia 12 września 1991 r. I Cr 253/91 do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 k.p.c.:

„Czy współpozwanemu w procesie będącemu współuczestnikiem koniecznym i jednolitym przysługuje prawo zaskarżenia wyroku oddalającego powództwo w stosunku do drugiego współuczestnika?”

podjął następującą uchwałę:

Współpozwanemu będącemu w procesie współuczestnikiem koniecznym i jednolitym nie przysługuje legitymacja do zaskarżenia wyroku oddalającego powództwo w stosunku do drugiego współuczestnika.