Wyrok SN z dnia 9 listopada 1990 r., sygn. WR 203/90

Jeżeli narzeczona oskarżonego nie pozostaje we wspólnym z nim pożyciu, to – według art. 120 § 5 k.k. – nie jest osobą najbliższą dla oskarżonego.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 9 listopada 1990 r. sprawy nieprawomocnie skazanych:

1) Waldemara Z. za przestępstwa określone: w art. 288 § 1 k.k. na karę 1 roku pozbawienia wolności, w art. 54 ust. 2 ustawy z 10.IV.1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (j.t. Dz.U. z 1984 r. nr 32, poz. 174) na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz w art. 233 ust. 2 ustawy z 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony PRL (j.t. Dz.U. z 1984 r. nr 7, poz. 31) na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności, łącznie na karę 1 roku pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres próby wynoszący 2 lata;

2) Piotra J. za przestępstwa określone: w art. 288 § 1 k.k. na karę 1 roku pozbawienia wolności oraz w art. 233 ust. 2 ustawy z 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony PRL – na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności, łącznie na karę 1 roku pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres próby wynoszący 2 lata.