Wyrok Składu 7 Sędziów SN z dnia 9 listopada 1990 r., sygn. WRN 149/90

Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego (art. 4 § 1 k.p.k.) wtedy m.in., gdy: 1) jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 357 k.p.k.), i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 1 pkt 2 k.p.k.); 2) stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 3 § 1 k.p.k.); 3) jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 372 § 1 pkt 1 k.p.k.).

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu na rozprawie sprawy prawomocnie skazanego cywila Mariana Franciszka B. za przestępstwo określone w art. 124 § 1 k.k. i z zastosowaniem art. 36 § 1 k.k., art. 40 § 1 ust. 2 k.k. i art. 46 ust. 1 k.k. na kary: 12 lat pozbawienia wolności, 5.000 zł grzywny, pozbawienia praw publicznych na okres 5 lat wraz z konfiskatą mienia w całości, przy czym postępowanie karne o czyny zakwalifikowane z art. 55 pkt 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz.U. nr 14, poz. 85) i art. 271 § 1 k.k. zostało umorzone na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 18 lipca 1974 r. o amnestii (Dz.U. nr 27, poz. 159) – wyrokiem Wojskowego Sądu Okręgowego w W. z dnia 7 kwietnia 1975 r., a następnie wyrok ten utrzymano w mocy wyrokiem Sądu Najwyższego w Izbie Wojskowej z dnia 26 maja 1975 r., z powodu rewizji nadzwyczajnej wniesionej przez Prokuratora Generalnego Rzeczypospolitej Polskiej na korzyść skazanego od wyroków Wojskowego Sądu Okręgowego w W. z dnia 7 kwietnia 1975 r. i Sądu Najwyższego – Izby Wojskowej z dnia 26 maja 1975 r. – w uwzględnieniu rewizji nadzwyczajnej oraz z urzędu zaskarżone wyroki sądów obu instancji zmienił przez uniewinnienie skazanego od popełnienia przestępstw określonych w art. 124 § 1 k.k., art. 271 k.k. i art. 55 pkt 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych.