Wyrok SN z dnia 3 października 1990 r., sygn. I PR 288/90

Przyznanie pracownikowi w przepisie art. 1 ust. 3 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1990 r. nr 4, poz. 19) prawa do wskazania wynagrodzenia w zwalniającym go zakładzie pracy jako stanowiącego jego „podstawowe źródło utrzymania” nie oznacza dowolności w wyborze i możliwości przyjęcia, że jest to także wynagrodzenie, które nie spełnia warunku „podstawowości.” Pojęcie „podstawowe źródło utrzymania” jest pojęciem obiektywnym, które – w razie sporu – podlega badaniu przez sąd i które należy rozumieć w ten sposób, że stanowi ono w budżecie pracownika istotny składnik, którego stałość, wysokość, perspektywy dalszego pobierania wpływają w sposób decydujący na poziom życia pracownika.