Wyrok SN z dnia 12 września 1990 r., sygn. I PRN 42/90

Związanie uchwałą Sądu Najwyższego rozstrzygającą zagadnienie prawne (art. 391 § 2 k.p.c. w zw. z art. 423 § 1 k.p.c.) dotyczy także Sądu Najwyższego, rozpoznającego tę samą sprawę wskutek rewizji nadzwyczajnej.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy z powództwa Krzysztofa F. przeciwko Miejskiemu Przedsiębiorstwu Komunikacyjnemu w Ł. o wynagrodzenie na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Pracy i Polityki Socjalnej (PP-5000-55/9) od wyroku Sądu Wojewódzkiego – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi z dnia 9 lutego 1990 r. VI Pr 37/89 – oddalił rewizję nadzwyczajną.

Uzasadnienie

Krzysztof F. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od Miejskiego Przedsiębiorstwa Komunikacyjnego w Ł. kwoty 14.587 zł z odsetkami. Kwota ta miała stanowić wyrównanie dodatków za pracę w godzinach nadliczbowych, nocnych oraz w warunkach szkodliwych dla zdrowia za rok 1988.