Wyrok SN z dnia 3 października 1990 r., sygn. I PR 277/90

Zwolnienie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1990 r. nr 4, poz. 19 ze zm.) następuje, gdy występuje zmniejszenie zatrudnienia z przyczyn ekonomicznych lub w związku ze zmianami organizacyjnymi, produkcyjnymi albo technologicznymi, zaś w art. 10 ust. 1 tej ustawy wymaga się jeszcze dodatkowo, by przyczyny te stanowiły wyłączny powód uzasadniający rozwiązanie stosunku pracy.

Okoliczność, iż pracownik skutkiem swojej zapobiegliwości znalazł sobie nową pracę, nie stoi na przeszkodzie uznaniu, że rozwiązanie stosunku pracy następuje z przyczyn leżących po stronie zakładu pracy, ani też że brak jest podstaw do uznania iż stanowią one wyłączny powód uzasadniający rozwiązanie stosunku pracy.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy z powództwa Karola K. przeciwko Remontowo-Budowlanej Spółdzielni Pracy w W. o odprawę na skutek rewizji powoda od wyroku Sądu Wojewódzkiego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Toruniu z dnia 30 maja 1990 r. IV P 56/90 – zmienił zaskarżony wyrok w punkcie 1 w ten sposób, że zasądził od Remontowo-Budowlanej Spółdzielni Pracy w W. na rzecz Karola K. kwotę 1.868.400 zł wraz z odsetkami w następujących wysokościach: od 1 marca 1990 r. do 30 kwietnia 1990 r. 18% w stosunku miesięcznym, od 1 maja 1990 r. do 30 czerwca 1990 r. 12% w stosunku miesięcznym i od 1 lipca 1990 r. 60% w stosunku rocznym.