Uchwała SN z dnia 21 września 1989 r., sygn. III PZP 41/89

Sąd Najwyższy z udziałem prokuratora Prokuratury Generalnej w sprawie z powództwa Jerzego S. przeciwko Zespołowi Opieki Zdrowotnej w N. T. o przywrócenie do pracy po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym zagadnienia prawnego przekazanego przez Sąd Wojewódzki – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krakowie postanowieniem z dnia 6 czerwca 1989 r. do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 k.p.c.:

„Czy w związku z wyłączeniem dochodzenia roszczeń w części dotyczącej bezskuteczności wypowiedzenia, orzekania o odszkodowaniu i przywracaniu do pracy (art. 69 k.p.) pracownik odwołany może domagać się ustalenia nieważności tej czynności prawnej na podstawie art. 58 § 1 i § 2 k.c. w związku z art. 300 k.p.?”

podjął następującą uchwałę:

Pracownikowi odwołanemu ze stanowiska przez uprawniony organ nie przysługuje roszczenie o ustalenie nieważności odwołania na podstawie art. 58 § 1 lub § 2 k.c. w związku z art. 300 k.p.