Uchwała Pełnego Składu SN z dnia 30 listopada 1988 r., sygn. III PZP 33/88

Sąd Najwyższy z udziałem Zastępcy Prokuratora Generalnego PRL po rozpoznaniu wniosku Ministra Pracy i Polityki Socjalnej, zgłoszonego na podstawie art. 18 ust. 2 ustawy o Sądzie Najwyższym i skierowanego przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego pod rozpoznanie pełnego składu Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych o podjęcie uchwały zawierającej odpowiedź na następujące pytanie prawne:

„Czy przy ustaleniu uprawnień urlopowych z tytułu dodatkowego zatrudnienia pracownika (art. 101 k.p.) mogą być wliczane okresy podstawowego zatrudnienia, a jeśli tak, to pod jakimi warunkami?”

podjął następującą uchwałę:

Przy ustaleniu uprawnień urlopowych z tytułu podjęcia dodatkowego zatrudnienia pracownika wlicza się okresy zatrudnienia podstawowego, jeżeli zatrudnienie to ustało, chyba że zachodzą przesłanki wyłączające określone w art. 156 lub 157 k.p.

Uzasadnienie

I

Przedstawione przez Ministra Pracy i Polityki Socjalnej do rozstrzygnięcia zagadnienie prawne, mające na celu wyjaśnienie budzących wątpliwości przepisów art. 156 § 1 i § 2 k.p., odnosi się do uprawnień urlopowych pracowników zatrudnionych w ramach dwóch lub więcej stosunków pracy, z których jeden ma charakter podstawowy, w pełnym wymiarze czasu pracy, zaś pozostałe stanowią zatrudnienie dodatkowe.