Postanowienie SN z dnia 10 lipca 1984 r., sygn. II UR 14/84

Właściwość organów do rozpoznania odwołania w sprawach ubezpieczeniowych określa art. 11 ustawy z dnia 13 kwietnia 1960 r. o zmianach właściwości w dziedzinie ubezpieczeń społecznych, rent (...) (Dz. U. Nr 20, poz. 119 ze zm.) w brzmieniu ustalonym art. 96 ustawy z dnia 24 października 1974 r. o okręgowych sądach pracy i ubezpieczeń społecznych. Jeżeli wbrew błędnemu pouczeniu właściwą do rozpoznania odwołania jest rada nadzorcza organu rentowego, okręgowy sąd, któremu sprawa została przedstawiona, odwołanie przekazuje tej radzie do rozpoznania (art. 51 ustawy o o.s.p. i u.s.).

Przewodniczący: sędzia SN T. Kasiński. Sędziowie SN: W. Myga (sprawozdawca), J. Myślicki.

Sąd Najwyższy z udziałem Prokuratora Prokuratury Generalnej PRL, W. Bryndy, po rozpoznaniu sprawy z wniosku Tadeusza T. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. o rentę inwalidzką na skutek odwołania wnioskodawcy od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Radomiu z dnia 26 marca 1984 r.