Wyrok SN z dnia 9 lipca 1982 r., sygn. III ARN 7/82

Z przepisu art. 14 ust. 3 ustawy z dnia 14 lipca 1961 r. o gospodarce terenami w miastach i osiedlach (tekst jedn.: Dz. U. 2 1969 r., Nr 22, poz. 159, z późn. zm.), w połączeniu z unormowaniem zawartym w art. 15 a ust. 1 tejże ustawy, wynika, że obywatel może nabyć od państwa, na warunkach w tych przepisach (łącznie z przepisami wykonawczymi) przewidzianych, a znacznie odbiegających na korzyść nabywcy od warunków kształtujących się w wolnym obrocie, tylko jeden obiekt przeznaczony na cele mieszkalne, przy czym ustawa traktuje z tego punktu widzenia w sposób jednakowy zarówno obiekt już gotowy do zamieszkania (dom jednorodzinny, odrębna własność lokalu, tak w małym domu mieszkalnym, jak i w domu wielomieszkaniowym), jak i taki, który będzie spełniał tę funkcję po dokonaniu odpowiednich nakładów przez nabywcę, a więc plac pod budowę domu mieszkalnego. Wynikający z takiego uregulowania zakaz sprzedaży przez państwo temu samemu nabywcy drugiego obiektu mieszkalnego obowiązuje także wtedy, gdy nabywca wyzbył się prawa do obiektu już od państwa nabytego.