Orzeczenie SN z dnia 19 kwietnia 1981 r., sygn. II CR 372/81

1.  Przepisy obowiązujące w postępowaniu sądowym nie przewidują żadnej odrębnej formy orzeczenia, w którym sąd daje wyraz swemu stanowisku w kwestii uwzględnienia lub nieuwzględnienia spóźnienia zgłoszenia roszczenia o przywrócenie do pracy. Stanowisko sądu znajdzie swój wyraz w wyroku.

2.  Sąd, oddalając powództwo o przywrócenie do pracy z powodu uchybienia terminu z art. 14 ust. 1 dekretu z dnia 18 stycznia 1956 r., nie może odmówić zasądzenia wynagrodzenia za okres I miesiąca, jeżeli rozwiązanie umowy o pracę było bezzasadne, a pozew wniesiony został w terminie 6-mie3ięcznym z art. 14 ust. 2 dekretu z 18 stycznia 1956 r. (Dz. U. Nr 2, poz. 11).

3.  Brak sprzeciwu ze strony rady zakładowej na rozwiązanie przez zakład pracy umowy z powodu ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych nie zastępuje wyrażenia zgody właściwego organu związkowego, która wymaga przy tym formy pisemnej: pominięcie tej formy równoznaczne jest z brakiem zgody przewidzianej w dekrecie.