Wyrok SN z dnia 22 maja 1979 r., sygn. I PRN 59/79

Przepis § 2 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 1974 r. w sprawie niektórych praw i obowiązków pracowników skierowanych do pracy za granicą (...) (Dz. U. Nr 51, poz. 330) ma zastosowanie również w sytuacji, gdy przedsiębiorstwo będące wykonawcą budowy lub usługi eksportowej (jednostką kierującą") kieruje do pracy za granicę własnych pracowników, czyli jest jednocześnie ich macierzystym zakładem pracy, o którym mowa § 3 ust. i tego rozporządzenia.

Unormowana powyższymi przepisami umowa o pracę za granicą może być rozwiązana niezależnie od umowy o pracę zawartej na czas nie określony, przy czyni pracownikowi, z którym wadliwie wbrew zakazowi przewidzianemu w art. 39 k.p. rozwiązano umowę o pracę za granicą, przysługuje ochrona przewidziana dla umów o pracę na czas określony w art. 50 § 3 i 4 k.p., tj. wyłącznie prawo do odszkodowania nie przekraczającego 3-miesięeznego wynagrodzenia.