Wyrok SN z dnia 11 listopada 1976 r., sygn. II URN 54/76

Stała opieka innej osoby w rozumieniu § 16 rozporządzenia Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 31 maja 1974 r. w sprawie zasiłków rodzinnych (Dz.U. Nr 21, poz. 127 ze zm.) jest sprawowana nad dzieckiem, które wprawdzie wskutek określonego stanu fizycznego, psychicznego lub psychofizycznego wymaga pomocy innej osoby, lecz opieka ta jest przede wszystkim niezbędna w celu przystosowania dziecka przez leczenie rehabilitacyjne do warunków samodzielnego życia.

Istotą więc tej opieki jest pielęgnacja lub systematyczne współdziałanie w procesie społecznym, który przy wykorzystaniu zdobyczy nauki i techniki pozwala osobom dotkniętym wadami wrodzonymi lub nabytymi na włączenie się do normalnego życia w społeczeństwie.

Istota stałej pomocy innej osoby nad osobą zaliczoną do I grupy inwalidów na podstawie art. 12 ust. 5 ustawy o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym sprowadza się do zaspokajania niezbędnych potrzeb życia codziennego, których osoba ta z powodu bezradności spowodowanej chorobą, kalectwem lub upadkiem sił nie jest w stanie samodzielnie zaspokoić (por. § 31 rozporządzenia Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 22 grudnia 1972 r. - Dz. U. z 1973 r. Nr 1, poz. 2 ze zm.). Celem tej pomocy jest wykonanie za osobę uprawnioną takich czynności, które są niezbędne dla jej egzystencji.