Uchwała składu 7 sędziów SN z dnia 23 stycznia 1975 r., sygn. III PZP 49/74

Przewodniczący: Prezes SN F. Rusek. Sędziowie: W. Formański, M. Rafacz-Krzyżanowska (współsprawozdawca), S. Rejman, Z. Stypułkowska, T. Szymanek (sprawozdawca), M. Wilewski.

Sąd Najwyższy, z udziałem wiceprokuratora Prokuratury Generalnej PRL K. Soboty, po zapoznaniu się z poglądem Centralnej Rady Związków Zawodowych, rozpoznawszy na posiedzeniu niejawnym wniosek Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego, zgłoszony na zasadzie art. 29 ustawy o Sądzie Najwyższym i skierowany pod rozpoznanie składu siedmiu sędziów Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, o podjęcie uchwały zawierającej odpowiedź na następujące pytanie prawne:

Czy w świetle art. 93 w związku z art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 19 października 1972 r. o wynalazczości (Dz. U. Nr 43, poz. 272) prawo do wynagrodzenia 2a wynalazek, ma który udzielono patentu tymczasowego, powstaje z chwilą przyjęcia go do stosowania w jednostce gospodarki uspołecznionej, czy też prawo to powstaje dopiero z chwilą, kiedy Urząd Patentowy PRL - po przeprowadzeniu pełnego badania w zakresie, o którym mowa w art. 35 cyt. ustawy, jeśli w jego wyniku nie stwierdzi braku ustawowych warunków wymaganych dc uzyskania patentu - wyda w zależności od upływu terminu, określonego w aut. 26 ust. 3 ustawy o wynalazczości, bądź decyzję o udzieleniu patentu, bądź też - na podstawie § 13 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 grudnia 1972 w sprawie projektów wynalazczych (Dz. U. Nr 54, poz. 351) w związku z § 33 zarządzenia Prezesa Urzędu Patentowego PRL z dnia 21 grudnia 1972 r. w sprawie ochrony wynalazków i wzorów użytkowych (M.P. z 1973 r. Nr l, poz. 4) - postanowienie o niestwierdzeniu braku ustawowych warunków wymaganych do uzyskania patentu?