Uchwała składu 7 sędziów SN z dnia 11 grudnia 1975 r., sygn. III CZP 63/75

Przewodniczący: Prezes J. Pawlak.

Sędziowie: S. Dmowski, J. Ignatowicz, W. Kuryłowicz, J. Majorowicz, S. Rudnicki, J. Szachułowicz (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy z udziałem Prokuratora Prokuratury Generalnej PRL R. Wyrzykowskiego po rozpoznaniu wniosku Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego z dnia 17 lipca 1975 r. o udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie prawne:

Czy dopuszczalne jest nabycie użytkowania wieczystego przez zasiedzenie?"uchwalił i postanowił wpisać do księgi zasad prawnych następującą zasadę prawną:

Dopuszczalne jest nabycie prawa wieczystego użytkowania przez zasiedzenie biegnące przeciwko poprzedniemu wieczystemu użytkownikowi.

Uzasadnienie

Prawo wieczystego użytkowania wprowadziła ustawa z dnia 14 lipca 1961 r. o gospodarce terenami w miastach i osiedlach (jedn. tekst: Dz. U. z 1969 r. Nr 22, poz. 159). Ustawa ta została wydana pod rządem dekretu z dnia 11 października 1946 r. o prawie rzeczowym (Dz. U. Nr 57, poz. 319), które w art. 127 i 129 przewidywało nabycie ograniczonych praw rzeczowych przez zasiedzenie. Na podstawie tych przepisów i w związku z tym, że wówczas prawo wieczystego użytkowania było ograniczonym prawem rzeczowym, zgodnie przyjmowano pogląd o możliwości nabycia przez zasiedzenie prawa wieczystego użytkowania zarówno wtedy, gdy zasiedzenie biegło przeciwko Państwu, jak i wówczas, gdy chodziło o nabycie prawa już ustanowionego na rzecz wieczystego użytkownika. Jednakże możliwość ta była ograniczona, ponieważ zgodnie z art. 127 pr. rzecz, jedną z przesłanek nabycia przez zasiedzenie ograniczonego prawa rzeczowego był wpis do księgi wieczystej.