Wyrok SN z dnia 22 lutego 1974 r., sygn. II PRN 7/74

Przy ustalaniu wysokości renty uzupełniającej należy przyjmować za punkt wyjścia przeciętne zarobki pracowników zatrudnionych na stanowiskach odpowiednich do stanowiska, jakie zajmowałby poszkodowany, gdyby z winy zakładu pracy nie poniósł szkody. Od zasady tej jednak może być wyjątek, gdy na konkretnym stanowisku z reguły przyznawane jest wyższe wynagrodzenie (ad personam), np. z uwagi na braki kadrowe lub konieczność posiadania szczególnie wysokich kwalifikacji, a poszkodowany miał takie kwalifikacje i pracował nienagannie. W takim wypadku ciężar udowodnienia tego faktu spoczywa na poszkodowanym (art. 6 k.c.).

Przewodniczący: sędzia S. Rejman {sprawozdawca).

Sędziowie: A. Filcek, W. Formański, T. Kasiński, Z. Stypułkowska, A. Szczurzewski, J. Wasilewski.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu sprawy z powództwa Marii W. przeciwko Polskim Zakładom Optycznym w W. o odszkodowanie tytułu choroby zawodowej na skutek rewizji nadzwyczajnej Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego od wyroku Sądu Najwyższego z dnia 22 marca 1971 r.