Uchwała składu 7 sędziów SN z dnia 9 marca 1974 r., sygn. III CZP 75/73

Przewodniczący: Prezes SN J. Pawlak.

Sędziowie: H. Dąbrowski, J. Ignatowicz, W. Maruczyński, J. Pietrzykowski (sprawozdawca), Z. Wasilkowska, F. Wesely.

Sąd Najwyższy, z udziałem przedstawiciela Prokuratury Generalnej PRL prokuratora W. Bryndy, w sprawie z powództwa Jana G. przeciwko Stanisławowi K., Spółdzielni Pracy Spedycyjno-Transportowej Spedytor" i Państwowemu Zakładowi Ubezpieczeń o odszkodowanie, po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym następującego zagadnienia prawnego przekazanego przez Sąd Najwyższy na posiedzeniu w dniu 18 października 1973 r. do rozpoznania składowi siedmiu sędziów Sądu Najwyższego:

W jaki sposób należy określać wysokość odszkodowania przysługującego poszkodowanemu od sprawcy szkody i Państwowego Zakładu Ubezpieczeń, jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania szkody, a otrzymał z PZU świadczenie z ubezpieczenia następstw nieszczęśliwych wypadków na podstawie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 kwietnia 1968 r. w sprawie obowiązkowych ubezpieczeń komunikacyjnych (Dz.U. Nr 15, poz. 89)?",

uchwalił i postanowił wpisać do księgi zasad prawnych następującą zasadę prawną:

W razie gdy poszkodowany, który przyczynił się do powstania szkody i któremu przyznano świadczenie z obowiązkowego ubezpieczenia następstw nieszczęśliwych wypadków, dochodzi odszkodowania od posiadacza lub kierowcy pojazdu mechanicznego z tytułu ich odpowiedzialności cywilnej oraz od Państwowego Zakładu Ubezpieczeń z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, odszkodowanie przysługujące mu od tych osób określa się w ten sposób, że najpierw zmniejsza się odpowiednio obowiązek naprawienia szkody (art. 362 k.c.), po czym od tak ustalonej sumy odlicza się świadczenie przyznane poszkodowanemu z obowiązkowego ubezpieczenia następstw nieszczęśliwych wypadków (§ 20 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 kwietnia 1968 r. w sprawie obowiązkowych ubezpieczeń komunikacyjnych - Dz.U. Nr 15, poz. 89).