Postanowienie SN z dnia 11 października 1974 r., sygn. III CRN 235/74

Podstawowym założeniem instytucji prawa pierwokupu, wynikającym zarówno z unormowania kodeksowego, jak i z unormowania zawartego w przepisach ustawy z dnia 14 lipca 1961 r. o gospodarce terenami w miastach i osiedlach (jedn. tekst: Dz. U. z 1969 r. Nr 22, poz. 159 ze zm.), jest to, że prawo to może być realizowane tylko wtedy, gdy zmianę stanu prawnego zainicjuje osoba zobowiązana z prawa pierwokupu, nigdy zaś do realizacji prawa pierwokupu nie może doprowadzić sam uprawniony.

Nawet wtedy, gdy z wnioskiem o zniesienie współwłasności występuje inny współwłaściciel, realizacja prawa pierwokupu przez Skarb Państwa nie może polegać na wybraniu sobie w tym postępowaniu określonej fizycznie części nieruchomości. Prawo to bowiem odnosi się do udziału, a nie do części nieruchomości.