Wyrok SN z dnia 6 grudnia 1973 r., sygn. I PR 491/73

Poszkodowanemu, który osiągnął wiek emerytalny, może przysługiwać renta uzupełniająca, jeżeli wykaże on, że gdyby nie inwalidztwo związane z pracą, to nadal by osiągał dochód, którego nawet wykorzystując zachowaną zdolność do pracy - osiągnąć nie może. Ciężar dowodu w tym zakresie spoczywa na powodzie (art. 6 k.c.), przy czym w takim wypadku nie wystarcza samo prawdopodobieństwo możliwości dalszej pracy, lecz niezbędne jest wykazanie, że poszkodowany już w okresie pracy zawodowej zajmował się poza pracą zawodową inną działalnością (literacką, artystyczną), brak zaś uzasadnionych podstaw do twierdzenia, że zaprzestałby jej z osiągnięciem wieku emerytalnego.

Przewodniczący: sędzia Z. Stypułkowska.

Sędziowie: M. Piekarski, S. Rejman (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu sprawy z powództwa Wacława S. przeciwko Wojewódzkiemu Przedsiębiorstwu Państwowej Komunikacji Samochodowej w W. o odszkodowanie na skutek rewizji obu stron od wyroku Sądu Wojewódzkiego dla m. st. Warszawy w Warszawie z dnia 19 czerwca 1973 r.,