Wyrok SN z dnia 2 marca 1973 r., sygn. I PR 16/73

Naruszenie dobra osobistego - innego aniżeli wymienione w przepisach art. 445 § 1 w zw. z art. 444 k.c. oraz w art. 445 § 2 k.c. - nie uzasadnia przyznania osobie poszkodowanej zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Również art. 24 k.c. niczego w tym przedmiocie nie stanowi; przewiduje on tylko w § 2 możność żądania przez poszkodowanego naprawienia na zasadach ogólnych szkody majątkowej wyrządzonej wskutek naruszenia dobra osobistego. Jedynie art. 448 k.c. daje poszkodowanemu, w razie umyślnego naruszenia dobra osobistego, uprawnienie żądania, ażeby sprawca uiścił odpowiednią sumę pieniężną na rzecz Polskiego Czerwonego Krzyża.

Przewodniczący: sędzia M. Wilewski.

Sędziowie: M. Rafacz-Krzyżanowska, J. Knap (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu sprawy z powództwa Edwarda M. przeciwko Przedsiębiorstwu Budownictwa Ogólnego w P. o sprostowanie opinii i o odszkodowanie na skutek rewizji pozwanego od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Lublinie z dnia 20 listopada 1972 r., zmienił zaskarżony wyrok w części zasądzającej na rzecz powoda kwotę 20 000 zł z 8% od dnia 15 marca 1972 r. i oddalił powództwo co do tej sumy;