Wyrok SN z dnia 2 marca 1973 r., sygn. I PR 17/73

Brak jest podstaw do przyjęcia ogólnego domniemania, że żądanie odszkodowania w związku z pozostawaniem bez pracy na skutek wydania wadliwej opinii ma charakter nadużycia jprawa w rozumieniu art. 5 k.c., jeśli dotyczy ono okresu dłuższego niż 3 miesiące. O bezpodstawności bowiem odszkodowawczego roszczenia pracownika, które wynika z treści wadliwej opinii, nie decyduje okres pozostawania bez pracy, lecz jedynie niewykazanie związku przyczynowego między treścią opinii a niemożnością uzyskania nowej pracy (art. 361 k.c.). Jeżeli natomiast ten związek przyczynowy zostanie wykazany, to żądanie przez pracownika odszkodowania za okres pozostawania bez pracy, przekraczający nawet okres 3 miesięcy, nie może być uznane za nadużycie prawa w rozumieniu art. 5 k.c. Do wykazania związku przyczynowego nie wystarcza jednak udowodnienie niemożności uzyskania pracy na stanowisku kierowniczym, analogicznym do tego stanowiska, jakie pracownik zajmował przed jego zwolnieniem z pracy i wystawieniem mu wadliwej opinii, lecz konieczne jest wykazanie niemożności uzyskania pracy odpowiadającej kwalifikacjom zawodowym i wykształceniu pracownika poszukującego pracy.