Wyrok SN z dnia 20 marca 1973 r., sygn. II PR 36/73

Powództwo z art. 907 § 2 k.c. nie zostało przez ustawodawcę przewidziane jako środek mający na celu naprawienie błędów prawomocnego wyroku ustalającego rentę. Sąd rozpoznający sprawę o zmianę renty inwalidzkiej w trybie art. 907 § 2 k.c. nie jest władny dokonać w wyroku zmieniającym zmiany poprzedniego orzeczenia na podstawie okoliczności istniejących już w czasie toczenia się pierwszego procesu, które sąd powinien był uwzględnić w pierwszym wyroku. Do zastosowania art. 907 § 2 k.c. niezbędna jest istotna zmiana stosunków po wydaniu wyroku ustalającego rentę, i to taka zmiana, której sąd orzekając w sprawie nie mógł przewidzieć.

W razie uwzględnienia powództwa na podstawie art. 907 § 2 k.c. sąd powinien w sentencji wyroku nawiązać do orzeczenia, które zmienia.