Wyrok SN z dnia 22 lutego 1973 r., sygn. III PRN 2/73

W świetle pkt VIII wytycznych do opracowania regulaminów pracy w uspołecznionych przedsiębiorstwach, stanowiących załącznik do uchwały nr 327 Rady Ministrów z dnia 16 sierpnia 1957 r. (M.P. Nr 79, poz. 432 z późn. zm.), kara pieniężna jest osobną sankcją, różną od przeniesienia do pracy niżej zaszeregowanej, i może być stosowana za przekroczenia przewidziane w art. 43 rozporządzenia o umowie o pracę robotników. Wypowiedzenie warunków płacy mimo że stanowi dolegliwość dla pracownika nie jest w rozumieniu przepisów o dyscyplinie pracy karą pieniężną. Jest ono stosownie do ustawy z dnia 6 czerwca 1958 r. o zwalczaniu nadużyć w zakresie wykorzystywania zaświadczeń o czasowej niezdolności do pracy (Dz. U. z 1968 r. Nr 7, poz. 43) dopuszczalne nawet w sytuacji, gdy nastąpiło pozbawienie pracownika zarobków za okres nie usprawiedliwionej nieobecności w pracy.