Postanowienie SN z dnia 12 września 1973 r., sygn. III CRN 188/73

Podział rzeczy wspólnej do korzystania (quoad usum) nie jest definitywny, gdyż w zależności od zmienionych okoliczności może on ulec stosownej zmianie bądź to w drodze porozumienia współwłaścicieli, bądź też -  w braku takiego porozumienia - w drodze orzeczenia sądowego (zniesienie współwłasności). Jednakże tymczasowy charakter podziału quoad usum nie może pozostać bez wpływu na sposób jego przeprowadzenia. O ile bowiem wydatki związane z definitywnym podziałem rzeczy wspólnej w drodze zniesienia współwłasności (np. wydatki na ogrodzenie wydzielonych części gruntu, na urządzenie dróg dojazdowych, otworów w budynkach itp.) znajdują merytoryczne uzasadnienie już w fakcie likwidacji stosunku współwłasności, o tyle wydatki takie związane z podziałem rzeczy wspólnej quoad usum wymagają ekonomicznego uzasadnienia, przemawiającego za celowością ich poniesienia mimo tymczasowego charakteru takiego podziału.

Przewodniczący: sędzia J. Pietrzykowski (sprawozdawca).

Sędziowie: Z. Wasilkowska. H. Dąbrowski.

Sąd Najwyższy, z udziałem przedstawiciela Prokuratury Generalnej wiceprokuratora W. Bryndy, po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym sprawy z wniosku Janiny P. z udziałem Michała M. o podział siedliska na skutek rewizji nadzwyczajnej Prokuratora Generalnego PRL od postanowienia Sądu Wojewódzkiego w Zielonej Górze z dnia 15 listopada 1972 r.,

uchylił zaskarżone postanowienie oraz postanowienie Sądu Powiatowego w Sulechowie z dnia 11 października 1971 r. i

i przekazał sprawę temu Sądowi Powiatowemu do ponownego rozpoznania i orzeczenia o pobraniu wpisu od rewizji nadzwyczajnej.